Maastricht,
12
Februari 2020
Lieve Allemaal,
Hier even een briefje van Max.
Zoals ik jullie al verteld had, stond mijn baasje op de
voicemail met de mededeling dat hij me iets moest vertellen en dat hij best een
beetje verdrietig klonk. Ik heb hem dan ook meteen terug gebeld. Toen ik hem
aan de lijn kreeg, vertelde hij me dat hij heel naar nieuws had.
Vorig jaar ging ik voor het eerst op reis. Weten jullie
het nog?
 |
Mijn warme sjaal
in de maak...
|
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn eerste reis
ging naar Weert, naar Vera en Jozé. Toen ik er aan kwam, was ik helemaal
verkleumd en heeft Jozé direct een heerlijk warme sjaal voor mij gebreid, waar
ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben.
Het viel me destijds op dat er een bed in de kamer stond
en dat Jozé veel sliep. Ik vond dat verder niet erg, want in de tijd dat Jozé
sliep, deed ik leuke dingen met dochter Vera.
Al vrij snel begreep ik dat Jozé zo veel sliep, omdat ze
hard aan het knokken was om beter te worden. Jozé was namelijk ziek en van dat
proberen beter te worden en dat knokken, werd ze soms nog zieker en heel erg
moe.
Toen ik een dagje mee mocht naar het ziekenhuis, waar ze
behandeling kreeg, begreep ik pas dat het niet zo maar een griepje was en dat
maakte me best een beetje verdrietig.
Mijn baasje vertelde me dat Jozé deze week is overleden
en dat vinden zowel mijn baasje als ik heel erg!
 |
| Rust zacht lieve Jozé... |
Mijn baasje kent Jozé al heel erg lang. Hij mocht haar
ooit ondersteunen met het begeleiden van groepen, maar ook haar ondersteunen bij
het schrijven van haar verhaal (met de titel ‘mijn kistje’).
Maar al gauw waren de rollen omgedraaid en leerde mijn
baasje superveel van Jozé.
Mijn baasje is goed in plannen bedenken en op papier zetten, maar om het
vervolgens uitgevoerd en geregeld te krijgen, daar bakt hij niet zo heel veel
van. Jozé was daar juist een kei in. Wat ze bedacht, kreeg ze (linksom of
rechtsom) ook (bijna?) allemaal uitgevoerd en daar had mijn baasje heel veel respect
voor. Hij had daar heel veel van willen leren.
Jozé heeft heel veel voor zowel mij als mijn baasje
gedaan. Maar ook voor de stemmen in het hoofd van mijn baasje was Jozé heel
belangrijk.
Voor mij breide ze, zoals ik al zei, een lekker warme
sjaal en ze zorgde voor heel veel adressen waar ik mocht gaan logeren. Zonder
Jozé was mijn reis al heel snel afgelopen!
Voor de puberstemmen, Roy en Rik, was Jozé iemand die
altijd (digitaal) naar ze luisterde. Ze hadden een tijdje een eigen
Facebookpagina, waar ze op konden schrijven wat ze wilden. Filmpjes, plaatjes,
maar ook als ze weer eens boos op elkaar of de wereld waren. En van één ding
konden ze zeker zijn: als er iemand was die ze serieus nam, naar ze luisterde
of hun berichtjes las en like-te, dan was het Jozé wel! Dat geldt trouwens ook voor
de zin en onzin die mijn baasje schrijft en deelt. Jozé was steeds een trouwe
vaste rots in de branding, hoe cryptisch, maf of pessimistisch de berichten ook
waren, en voor iemand die regelmatig het gevoel heeft er niet toe te doen,
waren haar duimpjes en opmerkingen een lichtpuntje in een soms heel donkere
tijd.
Jozé zorgde ervoor dat mijn baasje les mocht geven op
zijn oude school, om mensen zoveel mogelijk te leren over stemmenhoren,
psychiatrie en menselijkheid. En zij zelf heeft heel veel studenten heel veel
geleerd daar, dingen die niet in die boekjes voorkwamen maar die veel belangrijker
waren!
Toen mijn baasje een boek schreef was Jozé zo ongeveer de
hoofd ambassadeur voor de reclame, promotie en distributie ervan.
En nu, nu is Jozé niet meer hier. Niet meer aan de andere
kant van het scherm, niet meer aanwezig om mee te praten, te lachen, te vloeken
en soms ook een beetje te huilen. En dat maakt mijn baasje (en mij) heel
verdrietig. Zoals mijn baasje zei: De wereld heeft méér Jozé’s nodig, niet
minder!
Ik had zo graag nóg een keertje willen komen mee genieten
van je prachtige gezin en meer avonturen willen beleven met jou, maar zeker ook
met mijn eerste grote liefde: Vera!!!
Er wordt wel eens gezegd, dat mensen hun ‘vleugels moeten
verdienen’…. Nou als dat zo is, dan weten wij zeker dat jij van top tot teen
onder de vleugels verstopt zit en er nog een berg over hebt!
Mijn baasje en ik gaan je heel erg missen. Hou een oogje
op de wereld van daar waar je nu bent en je mag best bij ons komen spoken als
je zin hebt in een geintje!
Het was een eer om je te mogen kennen en van je te mogen
leren.
Wij wensen Vera en de rest van het gezin, en Ellen en de
rest van de familie en iedereen die door jouw spirit en enthousiasme geraakt en
geïnspireerd mocht worden heel veel liefs en sterkte.
Rust zacht,
Dag lieve Jozé,
Liefs van Max, Mick, Rik en Roy
Ps: Mick zegt: die koala hug die hou je van hem tegoed…
Tot Ooit!
